تفاوت تلویزیون OLED با LED و LCD
با این که نام های فناوری های LCD ,LED و OLED مشابه هم به نظر می رسند، فرآیند تولید تصویر در آن ها با یکدیگر کاملا متفاوت است. ترجمه فارسی OLED، دیود آلی گسیل دهنده‌ی نور است. واژه آلی در این عبارت، به لایه هایی از پلیمر کربنی اشاره می‌کند که داخل این پنل ها و درست پشت شیشه بیرونی تلویزیون قرار می گیرند. در تلویزیون OLED، هر پیکسل دارای عنصر سه رنگ اصلی یعنی رنگ های قرمز، سبز و آبی می باشد؛ پس میلیون ها رنگ تولید می شود و این رنگ ها هم هماهنگ با هم می توانند تصاویر نهایی را تشکیل دهند.
ویژگی های نمایشگر OLED:
هنگام عبور جریان الکتریکی از پنل های OLED، سلول ها یا همان پیکسل های این لایه از خودشان نور منتشر کرده و رنگ های متنوعی را در تلویزیون می سازند. اما سلول های نمایشگر LCD، به منبع نوری جداگانه ای نیاز دارند تا بتوانند تصویر نهایی را ایجاد کنند. این منبع نور در تلویزیون LCD یک لایه جداگانه را تشکیل می دهد، در حالی که نمایشگر های OLED عملا این لایه اضافه را ندارند. علت اصلی باریک تر بودن نمایشگرهای OLED هم، همین نکته می باشد.
نور پس زمینه در OLED:
نور پس زمینه، از عواملی است که نمایشگر LCD را از نمایشگر OLED جدا می کند. این نور به صورت یک دست از لایه پشتی LCD می تابد. یعنی در این نمایشگرها، همه رنگ های طیف سیاه تا سفید به کمک یک منبع نوری یک دست، تولید می شوند. به عبارت دیگر روشنایی به کار رفته برای تولید رنگ سفید در تلویزیون، دقیقا به همان اندازه ای که برای تولید رنگ سیاه به کار رفته می باشد. رنگ های سیاه و سفیدی که به این شیوه تولید می شوند، اختلاف روشنایی زیادی ندارند و در نتیجه طبیعی به نظر نمی رسند.
مهندسان شرکت های سامسونگ و سونی زمانی چیدمانی از LED ها را به عنوان نور پس زمینه معرفی کردند، که می توانست به رنگ سیاه واکنش نشان دهد. در واقع هنگامی که بخشی از تصویر این تلویزیون شامل رنگ سیاه بود، تلویزیون LED پشت این قسمت از تصویر می توانست خاموش شود تا آن قسمت کاملا سیاه به نظر برسد. این روش در مقایسه با نور پس زمینه یک دست تلویزیون LCD، راه حل بهتری می باشد؛ اما مشکلات خاص خودش را هم دارد.
مقایسه از نظر مصرف انرژی:
تلویزیون های قدیمی LCD و OLED های امروزی، در میزان مصرف انرژی در سطح یکسانی قرار گرفته اند. اما نکته جالب توجه، میزان مصرف انرژی ثابت تلویزیون های LCD در مقابل میزان مصرف متغیر در تلویزیون های OLED است. تلویزیون های LCD دارای مصرف انرژی ثابتی هستند و میزان مصرف آن ها ربطی به رنگ های ارائه شده یا محتوای پخش شده ندارد؛ دلیلش هم این است که نور پس زمینه، در تمام مدت روشن بودن تلویزیون، با شدت بالا می تابد و حتی اگر محتوای نمایش داده شده، شامل رنگ های سیاه باشد، این تلویزیون مصرف انرژی ثابتی دارد. اما در تلویزیون های OLED با توجه به این که پیکسل ها برای نمایش دادن رنگ های تیره و سیاه به کلی خاموش می شوند، مصرف انرژی، گاه کم و در صورت روشن بودن تمامی پیکسل ها زیاد است.
از آن جا که لایه ای جداگانه در پشت تلویزیون LCD نور مورد نیاز نمایشگر را تولید می کند، نور پس زمینه با پیکسل هایی که در جلو قرار دارند، کاملا منطبق نیست. در نتیجه، تصویر نهایی به گونه ای است که به نظر می رسد نور تلویزیون LED از قسمت های روشن تر تصویر به قسمت های تیره تر سرازیر شده. درنمایشگر های LED، از آن جا که خود پیکسل ها منبع تولید کننده‌ی نور هستند، هر وقت لازم باشد، می توانند خاموش و روشن شوند و رنگ سیاه را بدون آن که لازم باشد، برای این کار منبع نوری در پشت آن ها خاموش شود، تولید کنند.
بسیاری از مردم تصور می کنند که تلویزیون LED در خانه دارند، در حالی که تلویزیون آن ها در واقع LCD است. تلویزون های معروف LED در مقایسه با LCD های معمولی، مصرف انرژی پایین تری دارند؛ اما همچنان بیشتر از تلویزیون های OLED برق مصرف می‌کنند.
OLED ها از مواد ارگانیکی ساخته می شوند که شامل کربن بوده و در صورت عبور جریان الکتریکی از خود نور منتشر می کنند. اگر بخواهیم با یک مثال بسیار ساده تلویزیون LED را با OLED مقایسه کنیم، می توانیم بگوییم که LED ها لامپ هایی بسیار کوچک اند، در حالی که OLED ها سطح های ریزی هستند که می توانند از خودشان نور ساطع کنند. (روشن است که نمایشگر OLED از کنار هم قرار گرفتن میلیون ها عدد از این سطوح ساخته می شود.)
تاریخچه OLED:
در سال ۲۰۱۲ شرکت های ال جی و سامسونگ تلویزیون های OLED خود را معرفی کردند؛ اما تنها شرکتی که تولید انبوه پنل های OLED در سایز بزرگ را شروع کرده ال جی است. سامسونگ با وجود این که یکی از تولید کنندگان مطرح OLED ها است، تولید این نمایشگر ها را تنها در سایز تلفن های هوشمند و تبلت ها دنبال می کند و از مدتی قبل، نیز مشخص کرد که تمرکز خود را بر روی SUHD ها گذاشته که خود به نوعی LCD هستند.
